CHMURA

Stasiowi Chacińskiemu w dowód przyjaźni

Leciała chmura przez zielone łąki,

Puszysta chmura przez pagórki biegła,

Wczujcie się w obraz - biel i zieleń łąki.

Ogromna czystość porannego nieba.

Wiatrak ją w skrzydła pochwycił i chmura

Na czterech skrzydłach dała cztery kroki,

Potem jak łabędź pośliniwszy pióra

Płynęła stawem kolorowookim.

A pod kasztanem spał przeziębły Wilon,

Czapka na oczach, butla z mętnym winem -

Uchwycił chmurę, chmurą się owinął,

Służyła chmura za ciepłą pierzynę.

Potem ją Wilon obwiązał sznurami,

Na grzbiet zarzucił i niósł w dalszą drogę,

Aż za lasami, siedmioma górami

Przed swej kochanki zatrzymał się progiem.

I chmurę w kącie porzucił, do Miłej

Najsłodsze słowa śpiewając jak anioł...

Kwiaty w wazonach ze wstydu się kryły,

Pies patrzył głucho spode łba na panią.

I odszedł Wilon, i zostawił chmurę.

Noc nadciągnęła, mąż wrócił do domu -

Milczały ciężko komody ponure

W strasznym, mieszczańskim, niewesołym domu.

Więc chmura cicho podeszła do wierzej,

Dziurką od klucza wydostać się chciała.

I coraz dłużej, i bez przerwy szerzej

Nitka się snuła cieniutka i biała.

Ludzie krzyczeli, dzwony biły trwogę.

Konie stawały rwąc postronki - dęba.

A pod latarnią, ukryty za rogiem,

Chichotał Wilon z nożem w białych zebach.

 [Stanisław Grochowiak]